Blaffeture.

In het midden vooraan: een Affidelice au Chablis.
Voor het eerst geproefd op een congres in Versailles, en die was daar
zó au point, zó goed, dat ik mezelf gezworden had er van zodra ik
thuiskwam naar op zoek te gaan in België. Redelijk snel gevonden, maar
die eerste keer was hij niet meteen lekker te noemen: niet rijp, en de
omstandigheden (véél te warm) waren er ook niet naar om hem degelijk te
laten rijpen. Deze keer zou hij nu al rijp moeten zijn. Myum.

Achteraan links en vooraan rechts: twee stukken camembert, meer bepaald Grand Normand,
van een boerderij van kennissen van de meneer van de winkel. Rauwe
melk, zoals dat moet zijn, en fantastisch van smaak. Het groot stuk is
iets zachter dan het klein doosje, en het klein doosje is iets
pittiger, maar ze zijn alletwee van ver noch van dicht te vergelijken
met de plastieken camemberts uit de grootwarenhuizen. Karakter, smaak,
en juist à point.

Helemaal links: Herve, en wel Remoudou. Geen kaasschotel zonder Herve. Herve stinkt, dat wel, maar Herve is goed. Herve is uw vriend. Mmmm Herve.

En achteraan rechts: Vieux Lille. Ik had er nog nooit gegeten, maar ‘t was liefde op het eerste gesmaak:

Fromage à croûte lavée, à pâte molle. Ce fromage de lait de
vache est l’un des plus odorants et son goût des plus piquant. Cette
saveur franche et corsée tient à sa macération. Il est salé deux fois,
sans croûte, et subit un affinage d’une durée de six mois. A déguster
accompagné d’un verre de genièvre. Il occupait une place de choix dans
le repas des mineurs de fond. Il est aussi connu sous les noms de Gris de Lille, Vieux-Gris-de-Lille, Puant de Lille ou Puant macéré.

Myum.